ας δουμε το βουνο με τα δικα του ματια

ναι ειναι καμενο το δασος.
ναι επικρατει σιωπη αναμεσα στα μαυρα δεντρα και την γκριζα σταχτη.
υπαρχει ομως ακομη ζωη.

τα ανοιγμενα κουκουναρια δειχνουν οτι πευκα αφησαν απογονους την ωρα που καιγονταν.


μια νεα γενια περιμενει σε σχισμες, λακουβες, κατω απο την σταχτη.


θανατος και ζωη.


το μυστικο του πευκου: ο φτερωτος του σπορος, που απελευθερωνεται μολις ζεσταθει πολυ το κουκουναρι.
το φτερο τον βοηθα να παρασυρεται απο τον ζεστο αερα ψηλα και δεν καιγεται.


και ενας επιζησας.
το βουνο μας κοιταει μεσα απο τα ματια του.
το Χριστινακι (που τον κραταει), φοβοταν για την επιβιωση του στο γυμνο τοπιο.
οι χελωνες ειναι εγκλιματισμενο ειδος (θα πεσουν σε χειμερια συντομα) και επιβιωνουν χωρις τροφη ανετα μεχρι την επομενη ανοιξη.


το δασος θα ξαναγινει δασος (αν το αφησουν οι ανθρωποι).
εμεις δεν θα προλαβουμε να το δουμε, αλλά δεν εχει σημασια.
τα δαση δεν υπαρχουν για μας.
υπαρχουν γιατι υπαρχουν.